Nαι, αγαπάμε την Aθήνα! Eίμαστε οι atenistas!

Από τον/by athensville.

Είμαστε μια ανοιχτή κοινότητα πολιτών της Αθήνας που αγαπάνε την πόλη τους και πιστεύουν ότι ο συμβιβασμός με τις πιο προβληματικές της πλευρές διαιωνίζει έναν φαύλο κύκλο ανορθολογισμού, στασιμότητας, δυσφήμησης, υπανάπτυξης και τελικά αυτοϋπονόμευσης των προοπτικών της.

Για μας η Αθήνα όχι μόνο δεν είναι μια «τελειωμένη ιστορία» αλλά ένα αχανές πεδίο ευρηματικών και αποτελεσματικών δράσεων που θα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητές της ως μητροπολιτικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Αντλούμε δύναμη και ενέργεια από την κοινωνία των πολιτών, τους χιλιάδες ανυπεράσπιστους Αθηναίους που θέλουν να κάνουν κάτι για την πόλη τους και μέχρι σήμερα δεν έβρισκαν ένα κανάλι δημιουργικής συμμετοχής στις ανοιχτές υποθέσεις της Αθήνας.

Δεν είμαστε κομματικός οργανισμός, ούτε δημοτική παράταξη, αλλά μια ζωντανή κοινότητα που θέλει να μοιραστεί την πίστη της για μια πολύ καλύτερη Αθήνα πιστεύοντας στη αναζωογονητική δύναμη της δράσης.

Κουραστήκαμε να γκρινιάζουμε, να μας φταίνε πάντα οι άλλοι ή το «κράτος». Είμαστε εδώ μόνο για να κάνουμε. Επτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες το χρόνο.

Ήδη αργήσαμε. Πάμε atenistas!

(Ελάτε μαζί μας, στο http://www.atenistas.gr).

Σήμερα πρόβλημα, αύριο δύναμη

Βλέποντας την αεροφωτογραφία με τον Φαληρικό Όρμο σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια συνειδητοποιείς τι έχεις στα χέρια σου και τι (δεν) κάνεις. Πόσες πρωτεύουσες στην Ευρώπη διαθέτουν την ακτογραμμή της Αθήνας, τόσες επαναλαμβανόμενες ευκαιρίες περνάνε από μπροστά σου για να κάνεις κυριολεκτικά «παπάδες», προσφέροντας από τη μία πλευρά υψηλής ποιότητας δημόσιους χώρους και πράσινο και προσελκύοντας πολύτιμες επενδύσεις από την άλλη.

Υποτίθεται ότι όλες οι «τρύπες» από χώμα που βλέπουμε από ψηλά στα επόμενα πέντε χρόνια θα έχουν πρασινίσει. Προσωπικά αισθάνομαι σίγουρος μόνο για τα 160 στρέμματα του παλιού Ιππόδρομου επειδή το σχέδιο της διαμόρφωσης του Πολιτιστικού και Εκπαιδευτικού Πάρκου «Σταύρος Νιάρχος» το χρηματοδοτεί ένα ιδιωτικό Ίδρυμα. Για τα υπόλοιπα κάνω μόνο το σταυρό μου και προσεύχομαι. Έχουμε και λέμε. Το γήπεδο πολλαπλών χρήσεων Tae Kwon Do θα μετατραπεί σε Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο της Αθήνας μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο του. Το θαλάσσιο μέτωπο από το ανοιχτό γήπεδο του Μπιτς Βόλει μέχρι το Στάδιο Ειρήνης και Φιλιας θα γίνει επιτέλους πάρκο. Ο νέος χώρος πρασίνου θα έχει ενιαία φυσιογνωμία με αυτήν του περιβάλλοντος του πάρκου που επιχορηγεί το Ιδρυμα Νιάρχου. Ενδεικτικά θα περιλαμβάνει μεγάλο πυρήνα πρασίνου, γήπεδα αθλοπαιδιών, υπόγτειο χώρο στάθμευσης έκτασης περίπου 41 στρεμμάτων, πάρκο νερού, αναψυχής με μεγάλες φυσικές δεξαμενές νερού, ανοιχτό γυμναστήριο στην οχθή του Ιλισού, χώρο κυλικείου, παραλιακή αμμώδη ζώνη, γραμμικό πάρκο, δίκτυα υποδομής, δίκτυα πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων, διαμόρφωση εισόδων, σύνδεση ζωνών μεταξύ τους, μικρά αναψυκτήρια, συνδέσεις πεζών με την περιοχή του Μοσχάτου. Επίσης θα ολοκληρωθούν τα έργα στο Φαληρικό Δέλτα με προβλήτες αναψυχής και εστίασης, που παράλληλα θα επιλύσουν και τα προβλήματα ελλιμενισμού των τοπικών αλιέων της περιοχής, δημιοοργώντας μιας μικρή ιχθυόσκαλα.

Αυτό είναι το καλό με την Αθήνα. Αυτό που σήμερα δείχνει προβληματικό, αύριο θα είναι η δύναμή της.

Ανακαινισμένη Νομική: Εσείς πόσες ημέρες της δίνετε;

Άντε να πέφτουν τα στοιχήματα! Μία ημέρα; Δύο; Τέσσερις; Μια ολόκληρη εβδομάδα;

Αποκαλύφθηκε η (υποδειγματικά) ανακαινισμένη πρόσοψη της Νομικής Σχολής στην οδό Σόλωνος. Μάλλον, είναι θέμα χρόνου μέχρι πότε θα ξαναγυρίσουμε στις παλιές καλές εποχές με τα συνθήματα, τις κολλημένες αφίσες, τα γκράφιτι, το σκουπιδαριό, την μπίχλα, όσα τέλος πάντων δείχνουν πόσο ζωντανή κοινωνία είμαστε, όχι τίποτα ξενέρωτα τυπάκια που έσκυψαν το κεφάλι στην εξουσία και κάνουν ό,τι τους πει το κεφάλαιο.

Ένα βράδυ που θα το θυμόμαστε

Η εκπληκτική φωτογραφία είναι του Πέτρου Γιαννακούρη (ΑΡ).

Επιχείρηση: «Ασφαλές Κέντρο»

Πλατεία Θεάτρου. Φωτογραφία του Αλεξανδρου Φιλιππίδη.

Διαβάζω στην ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ ότι από σήμερα κάνει «πρεμιέρα»  το νέο σχέδιο αστυνόμευσης του ιστορικού κέντρου από κλιμάκια του ΣΔΟΕ, του Δήμου Αθηναίων και της αστυνομίας με την κωδική ονομασία «Ασφαλές Κέντρο».

Θα περιπολούν από την πλατεία Βάθη έως την πλατεία Ομονοίας, Θεάτρου και Κουμουνδούρου.

Περίπου 300 αστυνομικοί θα εμπλέκονται σε συμπληρωτικές δράσεις αστυνόμευσης στο κέντρο της Αθήνας με σκοπό τη καταστολή παρανομών πράξεων, δήλωσε στο ΣΚΑΪ ο εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛΑΣ Θανάσης Κοκκαλάκης.

Αθηναϊκή παρακμή

Tου Νίκου Βατόπουλου

Αυτό που βλέπουν όλοι οι πολίτες (αλλά όχι οι αρμόδιοι υπουργοί) κατονόμασε ο βουλευτής κ. Κώστας Καρτάλης, ως πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος. Οτι η πλατεία Μοναστηρακίου είναι μία οικτρή αποτυχία, ακριβοπληρωμένη, μεγέθυνση της αβελτηρίας του κράτους αλλά και της κοινωνικής ασυδοσίας.

Ο κ. Καρτάλης εμμέσως πλην σαφώς κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η Αθήνα αντί να παραδώσει στο κοινό μία πρώτης ποιότητας πλατεία στην καρδιά της ιστορικής πόλης, δημιούργησε μία δεύτερη (αποκρουστική) Ομόνοια. Είναι η αλήθεια. Ας έρθει ένας από τους αρμόδιους υπουργούς να περπατήσει στο Μοναστηράκι και θα περιμένουμε τις κρίσεις του. Είναι σαφές ότι διαχειρίζονται κομμάτια της πόλης που γνωρίζουν μόνο στα χαρτιά.

Σε μία άλλη χώρα, κανένας υπουργός δεν θα είχε πρόσωπο να εμφανιστεί αν μία ιστορική πλατεία μέσα σε ελάχιστους μήνες από την παράδοσή της (και αφού είχε μείνει γιαπί επί μία δεκαετία) είχε φθάσει σε αυτό το επίπεδο απαξίωσης και ακαλαισθησίας. Δεν είναι μόνο που η πλατεία Μοναστηρακίου έχει μερικά από τα αθλιέστερα κτίρια (μεταξύ Ηφαίστου και Ερμού) που θα έπρεπε να είχαν απαλλοτριωθεί «όταν είχαμε λεφτά», είναι που αναπαράγει το κλίμα καθημερινότητας που απεχθάνεται ο μέσος πολίτης. Ρυπαρότητα και παράνομο εμπόριο. Στην καρδιά της τουριστικής Αθήνας καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να απομακρύνει τις παράγκες από τη βάση του Τζαμιού, που είναι μουσείο. Εχει δει κανένας υπουργός κανένα μουσείο σε καμία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, που θέλει να είναι και τουριστική, να διατηρεί καταστήματα-παράγκες στο ισόγειο ενός μνημείου επειδή φοβάται η κάθε κυβέρνηση μήπως χάσει 100 – 200 ψήφους;

Και να ήταν μόνο αυτό. Ολη η Αθήνα είναι στο έλεος των μικροπωλητών και το κακό είναι ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση με φόντο ακόμη και την Ακρόπολη. Και λίγα είπε χθες ο κ. Κ. Καρτάλης. Οι ευθύνες είναι πολύ μεγαλύτερες. Και την παρακμή της Αθήνας θα την πληρώσουν όσοι την οδηγούν στην καταστροφή και στην εξαφάνισή της από τον τουριστικό χάρτη της Ευρώπης. Ακόμη και η Αδριανού και η Αποστόλου Παύλου (που ακριβοπληρώσαμε) έχουν παρασυρθεί προς τα κάτω. Μήπως ζούμε σε άλλη πόλη εμείς και σε άλλη οι υπουργοί;

(Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Φωτογραφία της Μαρίας  Μαρογιάννη).

Eλληνικό, το τέλος της λογικής

Αύριο η Τίνα Μπιρμπίλη ετοιμάζεται να εξαγγείλει το δικό της «όραμα» για το Ελληνικό.  Αλλά χωρίς χρήματα στο σεντούκι και με σχετική έρευνα του ΕΜΠ (για λογαριασμό των Δήμων Ελληνικού, Αργυρούπολης, Γλυφάδας και Αλίμου) να ανεβάζει το ετήσιο κόστος συντήρησης του μελλοντικού πάρκου στα 2.600.000 ευρώ, το μόνο που μπορεί να γίνει επί του παρόντος είναι να ανοίξει στους πολίτες το τμήμα των ολυμπιακών εγκαταστάσεων και να αποκτήσει στοιχειώδη ζωή ένας όμορφος χώρος που ρημάζει. Αλλά αυτά είναι τα 783 από τα 5.300 συνολικά στρέμματα του παλιού αεροδρομίου. Στα υπόλοιπα, προβλέπεται σταδιακό «πρασίνισμα» του μελλοντικού πάρκου.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση εγκλωβισμένη. Είμαστε και όλοι εμείς, όσοι, δηλαδή, ζούμε στην πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους έχοντας πιστέψει στο «όραμα» του «μεγαλύτερου πάρκου της Ευρώπης», ένα ασύμφορο πυροτέχνημα πίσω από το οποίο σέρνεται μια ολόκληρη πόλη.

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι τα νότια προάστια, με τον Υμηττό πάνω από το κεφάλι τους και τον Σαρωνικό στα πόδια τους, δεν έχουν ανάγκη από ένα τεράστιο πάρκο που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει και να συντηρήσει. Κι ενώ σπάμε το κεφάλι μας για το πώς θα κατορθώσουμε το ακατόρθωτο αφήνοντας τα χρόνια να περνούν, η μόνη στοιχειοθετημένη σοβαρή πρόταση για το Ελληνικό (από τη μελέτη του Χάρβαρντ και τον Στέφανο Μάνο) απορρίπτεται μετά βδελυγμίας ως «μη οικολογική».

Υπενθυμίζουμε ότι ο Στέφανος Μάνος έχει μιλήσει για ήπια οικιστική ανάπτυξη στο μεγαλύτερο μέρος του πρώην αεροδρομίου («να φτιάξουμε εκεί το ακριβότερο προάστιο της Αθήνας», επιμένει και σήμερα) και δημιουργία πρασίνου σε έκταση 1.000 στρεμμάτων, δίπλα σε οικιστικές ζώνες. Με τα έσοδα των 10 δισ. ευρώ που θα προκύψουν από την οικοδόμηση του Ελληνικού θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν 20 Εθνικοί Κήποι των 120 στρεμμάτων διεσπαρμένοι στο άρρωστο σώμα της Αθήνας. Ή εναλλακτικά, 50 κήποι των 50 στρεμμάτων. Διαλέγουμε και παίρνουμε.

Το δυστύχημα στην περίπτωση του Ελληνικού δεν είναι ότι δεν θα δούμε σύντομα το πάρκο που μας υποσχέθηκαν. Είναι ότι αρνούμαστε να συζητήσουμε τη μοναδική οραματική προσέγγιση που θα άλλαζε δραστικά τη ζωή στην Αθήνα τα επόμενα 30 χρόνια.

Κι όμως θα γίνει!

Σαν ψέμματα ακούγεται η είδηση ότι οι προσπάθειες 18 ετών για την ανέγερση ενός διεθνούς εμβέλειας ιδιωτικού Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στην Αθήνα  φαίνεται ότι θα έχουν αίσιο τέλος. Σε μια από τις πιο απροσδόκητες θέσεις, στην οδό Ερατοσθένους, στο Παγκράτι, το όραμα παίρνει σάρκα και οστά. Τα σχέδια του αρχιτέκτονα Ιωάννη Βικέλα βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο επεξεργασίας και απομένει μόνο η έγκρισή τους από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού για να πιάσουν δουλειά οι μπουλντόζες από Σεπτεμβριο.Το συγκρότημα θα αξιοποιεί το κέλυφος μιας νεοκλασικής πολυκατοικίας του Μεσοπολέμου συν μια σύγχρονη προσθήκη που θα υψώνεται πιο μέσα στο οικόπεδο.

Όσοι προβληματίζονται με τη χωροθέτηση του Μουσείου Μοντέρνας Τένχης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή να τους καθησυχάσουμε υπογραμμίζοντας ότι η οδός Ερατοσθένους απέχει τρια λεπτά με τα πόδια από το Πανθηναϊκό Στάδιο και εμπλουτίζει την ευρύτερη περιοχή με έναν επιπλέον πόλο τουριστικού ενδιαφέροντος (και όχι μόνο). Φανταζόμαστε ότι οι άνθρωποι του Ιδρύματος θα μεριμνήσουν σε συνεννόηση με τον Δήμο για τον ευπρεπισμό των πεζοδρομιών και την αισθητική βελτίωση των γειτονικών κτιρίων, όπου αυτό χρειάζεται.

Στη μελέτη του γραφείου του Ιωάννη Βικέλα γίνεται προσπάθεια ανάδειξης του υφιστάμενου διατηρητέου κελύφους με ιστορικά μορφολογικά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα επεξεργασία μιας σύγχρονης προσθήκης ώστε να αναπτύσσονται σ’ ένα ενιαίο λειτουργικό πρόγραμμα με αυξημένες απαιτήσεις και περιεχόμενο.

Το νέο κτίριο οργανώνεται στο περίγραμμα του διατηρητέου κτίσματος και σε πλάγια επέκταση ως προς αυτό. Οι όροφοι μελετήθηκαν σε υποχώρηση από τα όρια των όψεων του διατηρητέου, διαμορφώνοντας έναν διακριτό όγκο με νέο μορφολογικό λεξιλόγιο. Το νέο κέλυφος επενδύεται από λίθινες πλάκες μεγάλου σχήματος με σημειακές εσοχές από γραμμικούς φεγγίτες. Το φυσικό φως διαχέεται στους εκθεσιακούς χώρους μέσω εσωτερικών ανακλαστικών επιφανειών στη ζώνη των ψευδοροφών. Ο εκθεσιακός και ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας του νέου μουσείου συνδέονται οργανικά μέσα από την ανάπτυξη χώρων βιβλιοθήκης, αίθουσας διαλέξεων, video room και παιδικού εργαστηρίου, ενώ σημειώστε το καφέ-εστιατόριο κοντά στην είσοδο, με πρόσβαση στην υπαίθρια προστατευμένη αυλή.

Aς τους σταματήσει κάποιος

Διαβάζω στον ιστότοπο της Ναυτεμπορικής.

«Νέα κινητοποίηση, αποκλειστικά και μόνο για το κρουαζιερόπλοιο «Zenith» θα πραγματοποιήσει η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία την προσεχή Δευτέρα 7 Ιουνίου.

Συγκεκριμένα, σε ανακοίνωσή της η ΠΝΟ αναφέρει:
«Η Διοίκηση της ΠΝΟ κατά τη σημερινή της συνεδρίαση εξέτασε τις εξελίξεις που υπάρχουν αναφορικά με το θέμα του υπό σημαία Μάλτας κρουαζιερόπλοιου «Zenith» και κατέληξε στην απόφαση να προχωρήσει στην ανάληψη συνδικαλιστικής δράσης σε βάρος του πλοίου, την προσεχή Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010 κατά τον κατάπλου του στο λιμάνι του Πειραιά. Και αυτή η κινητοποίησή μας αποτελεί συνέχεια προηγούμενων κινητοποιήσεων της Ομοσπονδίας για την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων των Ελλήνων ναυτεργατών, με πρώτο και κορυφαίο την διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους».

United We Stand

Σήμερα ήταν μια διαφορετική ημέρα. Το έπιανες στον αέρα. Η ένταση της προηγούμενης εβδομάδας σα να είχε πέσει, στις κινήσεις των ανθρώπων αναγνώριζες την κανονικότητα άλλων εποχών, τότε που μακάριοι και ανέμελοι βαδίζαμε χαρούμενα πάνω στην κινούμενη άμμο μιας απατηλής «πραγματικότητας».

Πόσο μας έλειψαν εκείνες οι ξέγνοιαστες ημέρες! Ύστερα από τόσους μήνες διεθνού εξευτελισμού και αρνητικής δημοσιότητας προσεύχομαι για μια (1) ημέρα στα ξένα μέσα χωρίς Ελλάδα. Αλλά αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στο ανυποψίαστο «τότε» και στο δυσοίωνο «τώρα» θα διάλεγα χωρίς συζήτηση το σήμερα.

Κάτι φαίνεται να αλλάζει και δεν αναφέρομαι στο ανοδικό ξέσπασμα των Χρηματιστηρίων ή στην αποκλιμάκωση των spreads. Έχω την αίσθηση ότι το κλίμα περισυλλογής των τελευταίων εβδομάδων, φιλτραρισμένο (δυστυχώς) και  μέσα από τη δολοφονία των τριών αθώων το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης, αρχίζει και αποδίδει τους πρώτους καρπούς. Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούμε το αυτονόητο. Ή θα πάμε όλοι μαζί μπροστά ή όλοι μαζί θα βουλιάξουμε. Το πακέτο του μηχανισμού στήριξης δεν περιλαμβάνει μόνο επώδυνα μέτρα αλλά θα διευκολύνει την εφαρμογή αυτονόητων μεταρρυθμίσεων που θα κάνουν την Ελλάδα μια πιο δίκαιη, ανταγωνιστική, οικονομικά βιώσιμη χώρα. Κι ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις: το «μοντέλο» που υποχρεωνόμαστε να εγκαταλείψουμε δεν μας οδήγησε μόνο στα πρόθυρα της καταστροφής αλλά ήταν πρωτίστως ένα άδικο μοντέλο που συσσώρευε πλούτο για λίγους και μικρές προνομιακές ομάδες συμφερόντων οι οποίες και αντιστρατεύθηκαν με λύσσα  κάθε αλλαγή.

Δυστυχώς θα πληγούν και άνθρωποι που είναι ήδη στριμωγμένοι. Γιατί οι περισσότεροι θα στερηθούμε την έξοδο στο εστιατόριο ή τις διακοπές μας. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο.Μιλάμε για περιπτώσεις συμπολιτών μας που θα οδηγηθούν σε συνθήκες πραγματικής (και όχι λογιστικής) φτώχιας.

Αλλά εδώ μπορούμε να αποδείξουμε ότι ξαναγινόμαστε κοινωνία. Είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε μηχανισμούς αλληλεγγύης και προστασίας των πιο αδυνάτων. Τώρα που το πανηγύρι του καταναλωτισμού μας τελειώνει ας κοιτάξουμε ο καθένας  γύρω του. Ας δούμε όλα αυτά που δεν κάναμε κι ας αντλήσουμε αισιοδοξία και δύναμη απ’ όσα μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε εμάς και τον τόπο. United we stand, που λέει και το τραγούδι.